Әнкәемне кояш белән тиңлим,
Җылысында аның җылындым.
Сандугачның моңы белән тиңлим,
Көйләрендә аның назландым.
Болындагы чәчкәләргә тиңлим,
Йолдызларга тиңлим һавада.
Әйтерсең лә күктән әнкәй дә,
“Ник йокламыйсың һаман, балам,”- дия,
Сине сагынам, әнкәй, сине уйлыйм.
Җылы карашларың каршымда.
Тәрбияләдең мине, кеше иттең,
Мин бурычлы синең алдыңда.
Оныкларың үсеп җитте, әнкәй,
Әби булдым, менә үзем дә.
Ике оныгым минем киләчәгем,
Ышанып җитмим әле бүген дә.
Без яшәдек, рәхмәт, Ходаема,
Бала-оныкларны уйлыйм.
Җир шарында булсын тынычлык дип,
Догаларымны һәрчак укыйм.
Гөлсем Асанова.
Яңа Зимница авылы.
Свежие комментарии